Werkgroep Buitenveldert / A.J.Ernststraat 112, Amsterdam: 43e verslag-ma.14.9.09-8 dln.

Opening bijeenkomst: 20 uur; de gespreksleider heet de aanwezigen welkom en stelt vast dat geen nieuwelingen aanwezig zijn, waarna de voormalig kasbeheerder de betreffende financieele groeps-administratie ter tafel brengt in verband met de beeindiging van zijn functie en hierna deze stukken worden ter hand gesteld aan de voorlopige opvolger.
Daartoe uitgenodigd beraden de aanwezigen zich vervolgens over de keuze voor een gespreksonderwerp. Hiertoe doet A het volgende voorstel:

A: ik zou het graag hebben over boosheid. Die voel ik soms in totaal verschillende heftigheid in mij opkomen. Die kan afhangen van de aanleiding of de soort relatie tegenover ‘een ander’, maar minstens ook met mijn eigen conditie – soms raak ik in verwarring – soms voel ik schaamte – soms ook ervaar ik achteraf iets van zelfdestructie. Bovendien ben ik mij dit soort dingen veel meer bewust dan vroeger en realiseer ik mij vooral ook dat ik door dit onderwerp af en toe behoorlijk de kluts kwijtraak en geneigd ben mij terug te trekken.

Het onderwerp blijkt de overige aanwezigen sterk aan te spreken, zodat de gespreksronde een aanvang neemt:

B: ik ken inderdaad ook verschillende ‘soorten’ boosheid – bijvoorbeeld als ik mij betrapt voel: dan is er sprake van manipulatie, van mijn kant dan wel te verstaan – dan is er iets wat ik wil verbergen – in feite voelt dat dan ‘gewoon’ als een aspect van mijn verslaving – zo ben ik ook ‘even’ verslaafd geweest aan internet – en gaf die ‘verslaving’ mij de schijn van rust om te schuilen – heb veel mensen in die situatie uit elkaar zien springen en agressief worden door zo’n ding. Gelukkig heb ik dat nu wel ‘door’ gekregen.

C: elke dag ben ik wel boos ten gevolge van frustraties – en die kunnen door onnozele situaties ontstaan: laatst bijvoorbeeld vroeg iemand mij de weg – ik wijs die – en de ander fietst gewoon door, de andere kant uit – dan ontstaat in mij een soort tunnel-effect: ik kan dan opeens ontploffen en vergeet dan dat mensen hun eigen regeltjes hebben – dat we in een multi-culturele samenleving wonen – dat op straat iedereen moet zien te overleven – dat ik mezelf niet centraal moet stellen; en aansluitend wordt mij dan de weg afgesneden – een turk scheldt mij uit en roept ‘ouwe lul’ – ik tel dan 1,2,3, enz. seconden – denk aan mijn frustraties en emoties die vastzitten – soms vind ik het lastig – ik heb dan wat steun aan een AA-boekje met meditaties en leer iedere dag aan te gaan en me te realiseren dat veel mensen korte lontjes hebben – gelukkig heb ik laatst m’n verjaardag lekker gevierd in een klein dorpje – dat gevoel van rechtvaardigheid had ik al als kind en komt dan weer terug.

D: de een tegen de ander is oud gedrag – de kunst is dit alles klein te maken / bijvoorbeeld met je partner over dit soort patronen te leren praten, vanuit de vraag: wat zit er achter die boosheid – misschien schaamte – tekort aan zelfvertrouwen – leren afstand te nemen – ook de voorspelbaarheid van je eigen reactie te onderkennen, incl. het fenomeen van ‘de boodschapper te onthoofden’ = allemaal afgeleide reacties, waardoor de kern niet duidelijk wordt – dan blijkt ook dat ik zelf vaak dingen te lang liet liggen, waardoor je vooral jezelf schade doet: eigenlijk was ik erg blij met de dagtherapie: daar beleefde ik als rollenspel bijvoorbeeld de buurman die ‘s avonds in de muur ging boren = veilige, neutrale situaties – de onderliggende lagen kunnen dan in de kliniek aan de orde komen – er is sprake van verschillend lagen – sommige blijven onbereikbaar en het kan ingewikkeld worden – maar
tav een derde, die beroepsmatig is ingeschakeld, kan je je leren uiten. En in essentie gaat het er dan om: wat wil je in jezelf veranderen – wat heb je ervoor over – het is niet altijd aangenaam: de man met het kistje op z’n hoofd dat op slot moet blijven met alle shit van binnen…; het gaat erom: wat wil je zelf – zelfs dat is lastig om te bepalen…..

E: het is een heldere vraag en gaat over iets waar ik zelf nu mee bezig ben – ik doe mezelf en anderen veel pijn – in Vught was er een dominee, er waren in onze groep daar zes mensen en wij hadden oefeningen over agressie, assertiviteit en zelfbeheersing: ik ben daar toen niet serieus mee omgegaan – en dat is een vaak terugkomend – iets: tv-kijken gaf mij tranen: ‘t zit er wel – en ‘t loopt dan ook goed – tot ik vastloop in emoties – zo heb ik een paar weken geleden gezopen – 3 dagen op het buro gezeten plus een alternatieve straf – zit nu weer vol met schaamte – wil de echte stap zetten: moet er toch aan geloven.

F: natuurlijk zijn er bepaalde dingen in het bestaan die je niet kunt beinvloeden; daar moet je het ‘gewoon’ mee doen. Je kunt wel leren daar ‘goed’ mee om te gaan, dus: als het koud is trek je een warme jas aan. En als je moe bent kan je overwegen om te gaan slapen. Als je buiten loopt in de kou en/of de regen dan wordt je ziek of nat. Allemaal zo logisch als koek. Toen ik nog rookte had ik vaak hoofdpijn en at aspirine. Nu niet meer, want ik rook niet meer. Dit lijken allemaal nogal onnozele voorbeelden. Maar ik ben ervan overtuigd dat we het meeste gemak en ook ongemak in het bestaan zelf in de hand hebben. Zelfs de oorzaak van eigen boosheid is in hoge mate afhankelijk van je eigen insteek. Heb je de overtuiging jezelf goed te hebben voorbereid op een reis, inclusief verzekering? Dan is je eigen boosheid aanzienlijk milder als alles gestolen wordt, dan wanneer je die verzekering vergeten was tijdig af te sluiten. En hoe ouder je wordt, hoe milder alles voelt. De mensen worden ook steeds plezieriger, groeten en zijn vaak in voor een praatje. Misschien ben ik zelf bezig te veranderen of aftans te worden. Maar het voelt wel zo. En dat voelt erg plezierig. En in z’n totaliteit ben ik ervan overtuigd, dat heel vaak ongelukkige toestanden, inclusief boosheid, door de betrokkene, onbewust, zelf worden ‘georganiseerd’, dat wil zeggen, dat iemand ‘gewoon’, onbewust, zin heeft in ruzie met z’n buurman of zo maar iemand die hij helemaal niet kent, en dan die ander een reden weet te verschaffen om hem te beledigen, zodat hij weer met agressie of boosheid kan antwoorden: kortom, de latere dader is meestal eerst de uitlokker geweest….!

G: niets menselijks is ons vreemd: verdriet, geluk, angst – ben eigenlijk altijd in goede harmonie met elkaar behalve soms explosief heftig – niet diepgaand – kan ook wel huilen / jantje lacht en jantje huilt – kan snel wisselen – tot een akelige periode, waarin ik de emoties niet aankon – van nature ieder dubbeltje tellen – liever misselijk dan ‘t dubbeltje dat verdween – moeder rookte en dronk – dacht zelf daar ook gevoelig voor te zullen zijn: nu weet ik daarvoor een natuurlijke angst te hebben – ik wist dus tevoren dat ik zou gaan drinken – alle emoties worden dan 10x uitvergroot: dat wist ik dus – zacht medicijn voor mezelf – verstandsverbijstering – tot ik stopte, toen dacht ik: eens kijken hoe een ander ernaar kijkt als ik zo reageer; extreme boosheid; ik wilde mezelf vernietigen – kon ‘t leven niet aan hoort bij verslaving: ook dat hoort bij verslaving; hulp hielp niet: ‘ik zal ‘t allemaal zelf wel kunnen – !’

H: ik heb in m’n dranktijd vaak gevoeld dat ‘t ernstig was en veel langer dingen ontkend/gebagatelliseerd – kan nu zien dat in die strijd afspraken dienden om geschonden te kunnen worden – niet beseft dat ik mezelf ‘dof’ poetste – heel fnuikend – ontluisterend; kan nu zien hoe dat totale geloof in mezelf wegslibte – wou dat ik dat eerder had kunnen delen – had gevoel van schaamte – maar ook van ontkenning en bagatelliseren – mensen die begaan waren raakte ik vol in het gezicht; mensen die mij liefhebben doe ik dan pijn – voelde schaamte om te delen.

Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A de gelegenheid af te ronden, waartoe hij zegt:
‘naar aanleiding van een Kronkel van Carmiggelt zegt ik: niets menselijks is mij vreemd: toen mijn vader overleed, voelde ik diepe rouw – dat kwam 5 a 6 jaar later in eens naar boven bij een stoplicht – toen ik luisterde naar een plaatje met ‘pappie ik lijk steeds meer op jou: dat malle liedje – er kwamen bij mij opeens tranen – je voelt iets maar daar kan dan weer iets anders achter zitten : wij hebben (dus) geen totaal bewustzijn…..en zo kunnen weer blijkbaar onverwacht achter komen dat we ook nog eens tranen hebben – zou dat in de grond van de zaak misschien eigenlijk des meer reden mogen zijn om jezelf te feliciteren?’

De gespreksleider dankt A voor het onderwerp en ook de overige aanwezigen voor hun inbreng, verzoekt eenieder enig geld in de groepspot te deponeren en sluit de bijeenkomst om 21.30 uur.

Amsterdam, 17 september 2009.